நிழல் தரும் இதம்

சிறுவயதில் கோடை விடுமுறைக்கு தாத்தா வீடு செல்வது வழக்கம். பெரியம்மா, பெரியப்பா, அக்கா, அண்ணா, மாமா என விரல் விட்டு எண்ண இயலாத அளவு நெருக்கமான உறவுகளுடன் வீடே களை கட்டி இருக்கும். 

என்னுடைய மூன்று- நான்கு வயதில், அக்கா அண்ணன்கள் பட்டாளத்தில் நான் இளையவள் என்பதால் பெரும்பாலும் என்னை விளையாட்டுகளில் சேர்த்துக் கொண்டதில்லை. 

என் அக்கா மூத்தவள் என்பதால் அவளையும் விளையாட்டில் சேர்த்துக்கொள்ள மாட்டார்கள். அவளுக்கோ சினிமுனு என்ற பூனைக்குட்டி மிகவும் பிடிக்கும். சினிமுனு, அக்கா மற்றும் நான் மூவர் கூட்டணியாக உலா வருவோம். காலையில் அரைகுறையாக தூக்கம் தெளிந்த நிலையில் சினிமுனு அருகில் அமர்ந்து பல்தேய்க்கும் நேரம் அம்மா என்னை திட்டவும் மறந்து போவார்கள்.

புத்தாடை உடுத்தி, பெரிய தாத்தாவிடம் காண்பித்து, அவர் "ஃபர்ஸ்ட் க்ளாஸ் டா கண்ணா" என்று பாராட்டுகையில் உச்சி குளிர்ந்திடும். பெரிய ஆயா "ராஜாத்தி" என்று செல்லமாக அழைத்ததும், அவர் கால்களை ஆசையாக கட்டிக்கொள்ள, இவ்வுலகில் வேறு என்ன பெரிய விஷயம் இருக்கக்கூடும் எனத் தோன்றும்.

தாத்தா பாட்டி காலம் சென்ற பிறகு, மற்ற உறவுகளின் உண்மை முகங்கள் வெளிவற, மனம் இந்த நினைவுகளை அசை போட, கூடவே இந்த பாடல் வரிகளும் சேர்ந்து கொள்கின்றன.

"நிகழ்வது நிஜம். நினைவு அதன் நிழல்.

நிஜம் என்னைச் சுட, நிழல் தரும் இதம்."

கடல்பயணம்

 நீண்ட காலமாகவே கடல்பயணம் செய்ய வேண்டும் என்ற பேரவா மனதினுள் இருந்து வந்துள்ளது. தெரிந்த மனிதர்கள் யாருமே இல்லாத ஓர் பயணம். பேச வேண்டுமே என்று கடனுக்காக பேசி ஒலி மாசு ஏற்படுத்தும் போலி நபர்களின் தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பால். கண்ணுக்கு எட்டிய திசையெங்கும் கடல்நீரின் நீல நிறமே நிறைந்திருக்க, காற்று, சூரியன், சந்திரன், மேகங்கள் மற்றும் நட்சத்திரங்களின் துணையன்றி வேறெந்த துணையும் இல்லாத தனிமையில் இனிமை காண மனம் விழைகையில்,

நான் வசிக்கும் அறையின் நான்கு சுவர்களுக்குள் என்னுடன் வாசம் செய்யும் அதே தனிமை, மிகவும் ஆக்ரோஷமான ஆழிப்பேரலை போன்ற இரைச்சலுடன் தன்னுள் என்னை மூழ்கடிக்க முயலுகையில், 

போலி மனிதர்களையும் என் தனிமையையும் தாண்டி மறுகரையில் எனக்கென காத்திருப்பது எதுவோ என்ற வியப்புடன் யோசிக்கையில், தினசரி வாழ்வும் கடல்பயணம் போன்றது தானோ? 

தனிமை இத்தனை சத்தமாக ஒலிக்கும் சக்தி வாய்ந்ததென்று யார் கண்டது?

Fear of uncertainty vs Despair

 Fear of uncertainty is what you feel when you look at a closed door and feel scared to open it. What if a hungry lion has been waiting inside to eat you for starters? What if there is an endless pit and you fall into it the moment you step inside? What if the room is on fire? What if it becomes suffocating inside and you start feeling claustrophobic? What if this door is a portkey to an alien's planet? 

The list of What ifs keeps growing longer and longer. How many thoughts can the poor brain process at the same time? It gets tired and gives up finally. No more energy is left to feel scared and procrastinate on opening the door. Your hand effortlessly turns the doorknob and your feet goes inside the room intuitively. Maybe the universe felt jealous of your ability to come up with such an exhaustive list of negative outcomes, it feels ashamed at its inability to suprise you with a negative event that's not on your list. And the room looks ok, not so bad ( if not great).

Despair is when you can't even see the door in front of you. You close your eyes and strongly believe that there is no way forward. 

Many a times we prove to experts in coming up with the perfect ratio to mix both despair and fear of uncertainty. This perfect concoction is potent enough to create an illusion as if we are stuck and there's no way forward from here.

And then you close your eyes. This particular dialogue from The Matrix movie pops up in your head.

"Don't try to bend the spoon. Because there's no spoon". 

It feels as if something made sense and your mind at last calms down to claim a peaceful night's sleep.

"

சுதந்திரம்

மிகவும் விருப்பமான ஒன்று எப்போது கிடைக்குமென மனம் ஒருபுறம் ஏக்கத்துடன் காத்திருக்கையில்,

ஒருவேளை இது கிடைத்து விட்டால் நான் எங்ஙனம் இதைக் கையாள்வேன் என்ற அச்சம் மறுபுறம் ஊசியால் தைக்க,

வீட்டினுள் புதியதோர் விருந்தாளி வருகை தந்த மறுகணம், தாயின் சேலை நுனியைப் பற்றிக்கொண்டு அச்சத்துடன் தாயின் பின்னால் ஒளிந்துகொள்ளும் குழந்தையைப் போல,

இதயத்தின் ஆழத்தில் பல யுகங்களாக பலத்த காவலுடன் தேக்கி வைத்த கண்ணீர்த்துளிகள் விழியின் ஓரம் தயக்கத்துடன் எட்டிப்பார்க்க,

அன்பைப் போலவே கண்ணீருக்கும் அடைக்கும் தாழ் இல்லை போலும்.

மனநிலையை உரைக்க வார்த்தைகள் தீர்ந்து போன நேரம் கண்ணீர்த் துளிகள் ஒவ்வொன்றாய் சுதந்திர நடை போட்டு வெளியேற,

அதே சுதந்திரம் தனக்கும் கிடைத்தது போன்றதோர் உணர்வு மரத்துக் கிடக்கும் மனதில் மென்மையாய் படரத் துவங்குகிறது.

Vulnerability

Sharing our vulnerability with another person is always a tough thing to do regardless of how much progress someone has made in the journey of self awareness and self love.

I see there are two parts to sharing our vulnerability with others.

The moments from our past which anyone could easily judge us for. Still we process those thoughts and emotions time and again until it gets dried up and all the associated guilt, shame, regret and other tough emotions evaporate away and the experience alone stands crisp as a sun dried pickle that can be stored in a container for years together. This container can be opened anytime and the experiences can be shared with close friends and strangers alike without a second thought. 

And the toughest part comes when we are feeling vulnerable at the moment and our rational mind hasn't yet processed through all the emotions. When the default trauma response screams loud "I don't need anyone. I can handle this myself." And the inner child whispers gently "I miss my mom". It's at this moment when vulnerability is experienced at its peak, it's hard to open up to someone. Not because you don't want to. But you just don't have the words that make any sense about how you feel.

Head or Tail?

Head and Tail are just two sides of the same coin. It's all a matter of how we choose to look at things. It's all about our perceptions. They are not very much different from each other. So many philosophical and motivational books advocate this concept.

But when a toss is made, whichever side of the coin turns up, it leads to a decision being made. And no amount of philosophy can deny this fact.

As we reflect back on life events, we have two ways to look at things - A series of new experiences(say head for simplicity) or a series of endings that you are still struggling to let go of(say tail).

This hyperactive mind does a toss without our knowledge. And a head shows up. "Wowwww!!", The mind screams out loud, "What an adventurer I am. How bold and courageous I am to try out so many things in life. I am living such a happening life."

Maybe because you chose to bunk probability classes during college days, most of the times a tail shows up when the mind tosses the so-called metaphorical coin. And the very same mind attempts to push us into depression. "Why has every single good thing in my life came to an end? Why can't things just continue and keep flowing? Why do I keep coming back to square one? Why do I have to start from scratch each time?"

It's time to throw the coin away,  enjoy a mid-night snack and catch up some sleep maybe. I am sorry coin. Maybe no one taught me how to use you the right way. Good Bye!

P.S.:

In the grand scheme of things, life is like an ever-flowing river, we are moving forward, through various seasons. People, things, situations, experiences come in like leaves and logs that fall in the river. Nothing comes with us forever. We get to taste those experiences, cherish those moments and let them go as they float away (It is easy to say). And lo, as we keep moving, new leaves, new logs, new lives come our way to accompany us. They too will float away,and new more will come. Thus continues the cycle of life, with us ever-flowing.

P.P.S.:

The passage you read in the P.S. block above is not written by me. It's a friend's comment shared via whatsapp

Interference

My soothing and best companion JBL Bluetooth speaker started giving some extra static noise while playing melody songs with beats. Maybe the static noise was evident very much with such songs. 

I was worried if my dearest companion fell sick. Just as I would google my symptoms whenever I felt unwell well(and even when I'm not), I did the same. Dr.Google suggested these troubleshooting steps:

1. Check if your speaker is running low on battery. 

2. Check if your phone is running low on battery. 

3. Check if there are any other Bluetooth devices or wifi router nearby which could cause interference with the frequency. 

4. Check if your phone and speaker are placed too close to each other. 

Wow all the symptoms are present. Diagnosis completed - Interference it is. 

After taking the required actions, my speaker is healthy again :) Yayyyyyyy!!! 

And just then I realized this is not so much different from the "manasu ennamo pannudhu", " Manase sari illa", "manasu edho maadri iruku" kinda symptoms that we get more frequently than common cold and flu. 

Troubleshooting steps? 

1. Am I running low on energy? ( read as craving for a nap but want to stay awake and intensify the suffering) 

2. Dehydrated? 

3. Hungry? ( Pasi vandha nee neeya iruka maata) 

4. Do I keep finding new things to worry about even after finding solutions to every single issue? ( Time loop isn't a big deal. Have you seen my worry loop🤨) . 

5. Am I deprived of human interaction? ( I have an allergy for humans anyway. Leave it) 

6.

7.

Oh, wait!! When did I even start making checklists? Am I slowly turning into Sheldon? It's worry loop again. What am I supposed to do now? Run through the checklist or run away from it????? 

P.S.: Adulting is realizing you just love both these equally. 

Vaazhkai or vattam pol mudindha idathil thodangadha! 

&

Nee setha enaku yen da day repeat agudhu? 

The Rock Bottom

 The Rock Bottom is one of the stations that we visit during our journey called life. This is a station that makes you feel so isolated, anxious and instills an existential dread inevitably. 

The name sounds cool as if there is a rock on which you can unfold your mattress and take a nap. But in reality it feels like a bottomless pit of hopelessness and despair. 

As a default reaction, we might try all possible ways to climb out of this place. Any attempt to escape this place only makes you feel exhausted. This reminds a famous quote "The only way out is IN".

At one point you would start feeling tired of being tired. That's when you'll start to accept the current state for what it is. Your eyes try to see things a little more clearly. You get to see you are not alone after all. There are fellow human beings who go through self imposed isolation just as you do. 

What's the way out then? Maybe there's no way out. Even Alice had a chance to escape her rabbit hole. Maybe you are trapped in this station forever. 

This station deprives you of every single superficial aspect in your life. Which means you are left with nothing other than your own core self. 

Maybe this core self has a GPS that helps us navigate this territory better. In all our efforts to escape this place, we never cared to look at this GPS. 

Maybe the whole purpose of this station is to learn how to seek comfort and a sense of security within ourselves. When the purpose is met, platform 9 3/4 could open magically leading us towards Hogwarts Express :) 

Expecto Patronum!! 

Moral of the story: If death is inevitable, go for Death By Chocolate (DBC) cake.