Netflix-um Naanum

 

Netflix -ல் வெளியாகி இருந்த 'Sex Education' வெப் தொடரை சமீபத்தில் பார்த்தேன். பள்ளியின் இறுதி ஆண்டில் படிக்கும் 'Maeve' & 'Aimee' மிகவும் நெருக்கமான தோழிகள். தங்களுக்குள் இருக்கும் வேறுபாடுகளை அன்புடனும் மரியாதையுடனும் கையாளும் முதிர்ச்சி இருவருக்குமே இருந்துள்ளது.

Maeve-ன் தங்கையை வேறு ஒருவர் தத்து எடுத்து வளர்த்து வந்த நிலையில், திடீரென ஒருநாள் அந்த குழந்தையை யாரோ கடத்திச் சென்று விட்டனர். தன் தங்கையின் வீட்டுக்கு செல்ல அந்நேரம் பேருந்துகள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. பள்ளியில் இருந்து அவர்கள் வீட்டுக்கு நடந்து செல்ல ஒரு மணி நேரம் ஆகுமே என்ற கவலையில் நடக்கத் தொடங்கியவளை, Aimee இடைமறித்து தன் மிதி வண்டியை ஓட்டிச் செல்லுமாறு சொல்கிறாள்.

"உன்னை மாதிரி சிறு வயதிலேயே இதெல்லாம் சொல்லிக் கொடுக்க எனக்கு யாரும் இருந்தது இல்லை. நான் தனியாகத் தான் வளர்ந்தேன். எனக்கு சைக்கிள் எல்லாம் ஓட்டத் தெரியாது" என்று Maeve கோபத்தில் வெடித்துச் சிதற, "அதனால் என்ன இப்போது? நான் உன்னை அழைத்துச் செல்கிறேன். பின்னால் உட்கார்" என்று Aimee சர்வ சாதாரணமாக சொல்லி விட்டாள். 

அடுத்தவரிடம் இருந்து உதவியை ஏற்றுப் பழகாத Maeve பதற்றமான கண்களுடன் அவளைப் பார்க்கிறாள்.

இக்காட்சியை மேலோட்டமாய் பார்ப்பவர்களுக்கு இந்த Maeve எனும் பெண் சரியான திமிர் பிடித்தவளாய் தெரிவாள். ஆனால் வாழ்வில் சுமக்க முடியாத பாரங்களையும் யார் தயவும் எதிர்பாராது தனியே போராடி சமாளித்து பழகிய மனதின் வலியை புரிந்து கொள்வது அவ்வளவு எளிது இல்லை.

இன்னோர் அழகான காட்சியில்:

பள்ளியின் சிறந்த மாணவர்களாய் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒரு சிலருக்கு மட்டும் தனியான பயிற்சி வழங்குகிறார் Miss. Sands எனும் ஆசிரியை. ஒவ்வொருவரும் தன் பத்து ஆண்டு வருங்கால கனவுகளை கட்டுரையாக எழுதிவர வேண்டும். Maeve தன் கனவுகளை மிகவும் ஆவலுடன் எழுதி பயிற்சி வகுப்பிற்கு வருகிறாள். 

ஆனால் அந்த கட்டுரையை எல்லோர் முன்னிலையிலும் வாசிக்கச் சொல்வார் ஆசிரியை என்று இவள் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. தன் சக மாணவர்கள் அவர்களுடைய பிரம்மாண்டமான கனவுகள் பற்றிய கட்டுரைகளை வாசிக்க, இவள் தனது கட்டுரையை வீட்டிலேயே மறந்து வைத்து விட்டதாக பொய் சொல்கிறாள்.

"இந்த சிறப்பு பயிற்சி வகுப்பின் நோக்கமே உங்களின் ஆளுமைத் திறன்களை வளர்ப்பதற்கு தான். இது போன்ற தவறுகள் இனியும் நிகழாமல் பார்த்துக்கொள்" என்று ஆசிரியை கூறி விட்டு நகர்கிறார்.

பிறகு மைதானம் அருகில் தன் ஆசிரியையை தனிமையில் சந்திக்கும் Maeve, எல்லோர் முன்னிலையிலும் வாசிக்க சங்கடமாக உணர்ந்ததாய் கூறி, தன் கட்டுரையை ஆசிரியையிடம் தருகிறாள்.

"In 10 years' time, I want to live in a house with big windows. I want the house to be large enough to have a kitchen table with four chairs but not too roomy to ever feel the depth of my aloneness. Because I'll probably be alone. But I think aloneness won't feel so all-consuming with windows that protect me from the world but still let me watch it."

ஆசிரியையின் மறுமொழி :)

“You’re a beautiful writer, Maeve. You can have more expansive dreams than four chairs and some windows.”

இன்னும் ஓர் காட்சியில்:

Maeve தன் பிறந்தநாள் மீது மிகுந்த வெறுப்பை சுமந்து வாழ்ந்து வந்த நிலையில், அவள் மனதை நன்குணர்ந்த Otis, பிறந்த நாள் பரிசாக ஐந்து ஆண்டுகள் கொண்ட Diary ஐ கொடுக்கிறான். அதில் அவள் பிறந்தநாள் வரும் காகிதங்களை மட்டும் கிழித்துவிட்டதால், அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளில் அவள் பிறந்தநாளைக் கொண்டாடத் தேவையில்லை என்று உரைக்கும் காட்சியில், இருவரின் விழிகளும் பேசிக் கொள்ளும் வார்த்தைகள் இல்லா மொழி அழகு :)

Rejection

Rejection - This is such a powerful word that's capable of triggering tons and tons of painful memories.

Is it when your most favourite crush is not even aware that you exist in this same universe as he/she lives?

Is it when you proposed someone and they said "NO"?

Is it when your lover wanted to break-up with you?

Is it when your spouse decided to proceed with a divorce?

Is it when your colleagues turn down your brilliant ideas for the project?

Is it when your manager denies your hike/promotion stating unreasonable things?

In truth, none of the above qualifies as rejection though we strongly feel otherwise. Each human being has a free will of choice. What we think/feel as the right thing may not appear so for another person, which is perfectly fine.

If that's so when does true rejection really happen?

I came across this term called "Injunction". It's widely used in Transactional Analysis (a term used in Psychology)

Injunctions are prohibitions or negative commands from a parent often outside their awareness. They are expressions of disappointment, frustration, anxiety, and unhappiness which come out of the parent’s own pain.

Injunctions establish the “don’ts” by which children learn to live. These messages are predominantly given nonverbally and at the psychological level between birth and seven years of age. Injunctions include:

 

And these injunctions are what grow into the monster called "inner critic" - that nasty voice inside our head. This becomes a lens through which we try to process the world around us. And it's definitely not a healthy one, because most of our life experiences seem to reassure our loudest insecurities. And we are not equipped to take a clear look beyond our own insecurities and self-doubts.

True rejection happens at the core level. When we are convinced that our feelings/needs don't really matter, that we are destined to ruin all good things in our life, that somehow we always make stupid choices in life, that we are irrecoverably flawed, that we always push people away right when we feel emotionally vulnerable with them, that all our desires in life are meant to bring us pain. When we don't feel like living our own age as if we feel like an eternal child and a 482 year old person both at the same time.

When the most important person in our lives (our own self) has rejected us, does it even matter if another person accepts/rejects us?

People talk about Self Acceptance so easily like how the term "Andha puli saathathula yen puliye illa?" gets used in RJ Balaji's show.

The journey of self-acceptance then begins with giving ourselves all the permissions that were denied to us (especially the ones that we are not even aware of).

In my parents' home, we had a small black and white TV. This was our source of entertainment until I completed my 10th std exams. With divine intervention, whenever I somehow manage to tune to Cartoon Network channel, my dad would promptly say, "Watch this channel when you are alone. Now let's watch something thateveryone enjoys". And he changes the channel to Podhigai tv where some Carnatic music would be getting played. 

With all due respect, Carnatic music has never been my cup of tea. My dad really has so much love and affection for me. Yet he failed to understand that there wasn't much alone time I had where I could really watch TV. And there wasn't much time where we sat together and had real conversations about life.

Now as a 31.5 year old adult, anytime I feel overwhelmed with life, my first instinct is to find my alone space, where I feel safe and keep people at a minimum 6metre distance. I somewhere bought into the belief that my needs can only be met when I am all alone. 

I don't know if I should feel happy or sad about scoring a centum 12/12 on this Injunction thing :P Wish I could remove my lens and see the world clearly for how it looks like. Who knows? Maybe the world has more weirdos like me whom I never had the chance to come across before :)

What are the injunctions that are still sticking to your mind like a piece of age-old decaying chewing gum (most importantly without your awareness)?

மழை கொடுத்த பரிசு

உங்கள் வாழ்வில் எப்போதேனும் ஓர் மனநல ஆலோசகருடன் உரையாடி இருக்கிறீர்களா?

நாம் கடந்து வந்த சற்றே கடினமான உணர்வுகளை செரிமானம் செய்யும் வழிமுறைகள் சொல்லிக்கொடுக்கும் போது அவர்கள் கேட்கும் முக்கியமான ஒரு கேள்வி - "இதற்கு முன் இதே போன்று உணர்ந்த அனுபவம் உண்டா?"

நான் யாரிடத்திலும் பகிரத் துணியாத ஓர் உணர்வு - "அவமானம்/Shame". 

பத்தாம் வகுப்பு படித்து வந்த போது ஒரு விடுமுறை நாளான சனிக்கிழமையில் ஸ்பெஷல் க்ளாஸ் இருந்தது 10 & 12 வகுப்பு மாணவர்களுக்கு மட்டும்.

பலமான மழை பெய்ததில்,  வீட்டிலிருந்து பள்ளிக்கு நடந்து செல்லும் வழியில் சாலையெல்லாம் சேறு நிரம்பியிருந்தது. ஏதோ ஓர் இனம் புரியாத காரணத்தினால் சேறு என்றாலே ஓர் அருவெறுப்பு. அதிகவனத்துடன் ஒவ்வோர் அடியும் எடுத்து வைத்து நடந்து பள்ளிக்கு மிக அருகில் நெருங்கி விட்டேன். எதிர்பாராத வேகத்தில் வந்த ஓர் வாகனம், சாலையில் கிடந்த சேற்று நீரை, பன்னீரில் குழைந்த சந்தனம் தெளிப்பதாய் நினைத்து, என் வெண்ணிற பள்ளிச்சீருடையில் வர்ண ஜாலம் காண்பித்து விட்டு மின்னல் வேகத்தில் மறைந்தும் விட்டது.

அந்த இடத்தை விட்டு நகரக்கூட தோன்றாமல் அப்படியே உறைந்து நின்றேன். என்ன செய்வதென அறியாமல் வீட்டுக்கு திரும்பிச் சென்றேன். பக்கத்து வீட்டு ஆன்ட்டியிடம் என் வீட்டு சாவி கேட்டு வாங்குகையில், அவர் ஏதும் கேட்டுவிடக்கூடாதே என்று உள்ளூற உதைப்பு வேறு. வீட்டினுள் சென்று குளித்த பிறகு தான் உயிரே வந்தது. சீருடையை எவ்வளவுதான் தேய்த்து அலசி துவைத்தாலும் சேற்றின் அடையாளம் வெண்ணிற உடையை விட்டு அகல மாட்டேன் என அடம் பிடித்து சப்பணமிட்டு அமர்ந்து கொண்டது.

அன்றுமாலை அம்மா அவரது பணி முடிந்து வீடு திரும்பியதும், நடந்த அனைத்தையும் ஒன்று விடாமல் ஒப்பித்தேன். "ஒண்ணுமில்லைடா கண்ணா" என்று ஆதரவாக அணைத்துக்கொள்வார் என எதிர்பார்த்தது என் பேராசைதான். "வேறு உடை மாற்றிக் கொண்டு பள்ளிக்கு தாமதமாகவேனும் திரும்பிச் சென்றிருக்கலாமே. ஏன் போகவில்லை?" என்று அவர் முறைத்தார். 

அந்த சேறு நிரம்பிய சாலையில் கால் எடுத்த வைக்க மனம் நடுங்கியது என் குற்றம் போலத் தோன்றியது. ட்ரை க்ளீனிங் செய்த பிறகு Tide Soap விளம்பரத்தில் வரும் புத்தாடை போல மின்னியது என் பழைய சீருடை.

காலங்கள் உருண்டோட, பதின்பருவம் தாண்டி வெளிவுலகைக் கண்டு, சுதந்திரமாய் தன் இறகை விரித்துப் பறக்கும் ஆவலில் இருந்த ஒரு பட்டாம்பூச்சியை திருமணம் என்ற பெயரில் ஓரிடத்தில் கட்டி வைத்தனர். வக்கிரம் பிடித்த மனிதர்களின் சேற்று வார்த்தைகளில் சிக்கித் திணறிய தருணம்... தன் சிறகுகளை எந்த கடையில் கொடுத்து ட்ரை க்ளீனிங் செய்து கொள்வதென அம்மா சொல்லித் தரவே இல்லையே.

இன்னும் சில ஆண்டுகள் நத்தைபோல நகர்ந்து செல்ல, அலுவலகம் முடிந்து, இயந்திரங்களோடும் இயந்திரத்தனமான மனிதர்களோடும்  பணியாற்றிய களைப்பில் வீடு திரும்பினேன். திடீரென மழை கொட்டத் துவங்கியது. பையினுள் இருக்கும் குடையை எடுத்து விரித்துப் பிடிக்கும் எண்ணம் கூட எழாமல்  நனைந்து கொண்டே நடந்தேன்.

மனதிற்குள் புகுந்து சுத்தம் செய்யும் சக்தி மழை நீருக்கு உண்டு போலும். எத்தனையோ காலமாய் வாட்டி வதைத்து வந்த சேற்றின் அடையாளங்கள் கரையத் துவங்கின.

அப்போது தங்கியிருந்த விடுதிக்கு வந்ததும் என் தனி அறைக்குள் சென்று கண்ணாடியில் என் முகம் பார்த்தேன். பல காலம் தொலைந்து போயிருந்த புன்முறுவல் எட்டிப் பார்த்தது. மழை கொடுத்த பரிசு போல :)

மேகத்தின் பாரம்

பொய்யா மொழிப் புலவர் எனப் பெயர் பெற்ற வள்ளுவர், "அன்பிற்கும் உண்டோ அடைக்கும் தாழ்" என்ற குறளை எழுதும் முன் ஒரு முறையேனும் என் வீட்டிற்கு வந்திருக்கலாம்.

கோபத்தின் வாயிலாக மட்டுமே அன்பை வெளிப்படுத்தும் அம்மா,

தன் விலைமதிக்க முடியாத அன்பை மிகவும் பத்திரமாக இரும்புப் பூட்டு போட்டு பாதுகாத்துக் கொள்ளும் அப்பா,

ஏதோ ஓர் புதிய வகை உதட்டுச் சாயம் என நினைத்து உதட்டளவோடு அழகு சாதனமாய் அன்பை பூசிக்கொள்ளும் உறவினர்கள்,

இவர்களுக்கு நடுவில் நான் யார்?

மனதில் பாரமாய் உணர்வது சோகம் என்று தான் இது நாளும் நினைத்திருந்தேன்.

இடி மின்னல் மேள தாளங்கள் முழங்க புயல் மழை போல் பலமாக இல்லாவிடினும் வான்தூரல்களாய் மென்மையாகவேனும் கொட்டித் தீர்க்க இயலாத போது மேகம் எத்தனை பாரமாய் உணரும் என யார் அறிவார்?

அன்பு தனக்கான வடிகால் காணாமல் மனதினுள் சிறைவாசம் காண்கையில், யாரும் அறியாத மேகத்தின் பாரத்தை மனதின் வாயிலாக உணரும் உணர்ச்சியின் பெயர் தான் சோகமா?

தூர்

கவிஞர் நா.முத்துக்குமார் அவர்கள் தன் கல்லூரி நாட்களில் எழுதிய இந்த கவிதை, 'கணையாழி' என்கிற இலக்கிய இதழில் வெளியாகி அவரை உலகிற்கு அடையாளம் காட்டியது.

வேப்பம் பூ மிதக்கும்

எங்கள் வீட்டு கிணற்றில்

தூர் வாரும் உற்சவம்

வருடத்துக்கு ஒரு முறை

விசேஷமாக நடக்கும்

ஆழ் நீருக்குள்

அப்பா முங்க முங்க

அதிசயங்கள் மேலே வரும்.

கொட்டாங்குச்சி, கோலி, கரண்டி

துருப்பிடித்தக் கட்டையோடு உள் விழுந்த ராட்டினம்,

வேலைக்காரி திருடியதாய்

சந்தேகப்பட்ட வெள்ளி டம்ளர்,

சேற்றுக்குள் கிளறி

எடுப்போம் நிறையவே!

'சேறுடா சேறுடா' வென

அம்மா அதட்டுவாள்

என்றாலும்

சந்தோஷம் கலைக்க

யாருக்கு மனம் வரும்?

படை வென்ற வீரனாய்

தலைநீர் சொட்டச் சொட்ட

அப்பா மேலே வருவார்.

இன்று வரை அம்மா

கதவுக்குப் பின்னிருந்துதான்

அப்பாவோடு பேசுகிறாள்.

கடைசி வரை அப்பாவும்

மறந்தேபோனார்

மனசுக்குள் தூர் எடுக்க.

இந்த கவிதையை படிக்கையில் சமீபத்தில் நடந்த ஓர் நிகழ்வு நினைவுக்கு வருகிறது.

என் தோழியின் மகள் திருமண விழாவில் என்னால் கலந்து கொள்ள இயலவில்லை. அவர்களின் இல்லம் சென்று அவர்களைக் கண்டு வந்தது முதல் மனதை அரித்துக்கொண்டிருந்தது ஒரு கேள்வி.

அவ்வளவு நேரம் என்னுடன் அமர்ந்து கலகலப்பாக பேசிக் கொண்டிருந்த தோழி, மாடிப்படிகளின் வழியே இறங்கி வரும் தன் மருமகனைக் கண்டதும் பணிவும் மரியாதையும் ததும்ப எழுந்து நின்றார். தன் மருமகனைக் காட்டிலும் தான் இரு மடங்கு வயதில் மூத்தவராய் இருந்தபோதும், அன்பை மட்டுமே பொழிய வேண்டிய இடத்தில் இத்தனை மரியாதை அவசியம் தானா?

அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்புகள் நிறைந்திருக்கும் இந்நாளில், தூர் வாரக் கிணறுகள் அவ்வளவாக இல்லாமற் போனால் என்ன? தூர் வாரப்பட வேண்டிய மனங்கள் இன்னும் உள்ளன பல வீடுகளிலும்.

உங்கள் மனதோடு சமீபத்தில் நீங்கள் நேரம் செலவிட்டு உரையாடிய தருணம் எது? அதற்கெல்லாம் நேரம் எங்கே உள்ளது என்கிறீர்களா? பங்குனி வெயில் பல்லை இளிக்கும் முன் தூர் வாரத் துவங்கினால் நல்லது தானே!

மழலைக் கதிரவன்

இரவின் நிலவு இட்டுச் சென்ற அழகிய மருதாணி தானோ - அதிகாலை வானின் இளஞ்சிவப்பு !

எங்கும் பரவிக் கிடக்கும் மருதாணியின் இளஞ்சிவப்பை ஓர் விரல் கொண்டு துடைத்து, நெற்றித் திலகமாய் இட்டுக் கொண்டது கீழ்வானம். 

திலகத்தின் வழியே எட்டிப் பார்த்துச் சிரித்தான் மழலைக் கதிரவன்.

Is successful life all about following the rulebook?

Is successful life all about following the rulebook?

Let's break this question down into tiny chunks that are relatively easier to answer:

How do you want your life to look like?

What does success mean to you?

When/How would you decide your life is successful?

What are you planning to do with your life after you declare your success?

Does this success come with an expiry date? If so, do you want to renew it? And what needs to be done to renew it?

What are you willing to compromise in this journey towards a successful life? And what are your non-negotiables?

Do you have a step by step plan or a list of action items to do along with the deadline to complete them all?

What are the unknowns?

If any of the action item takes longer than your planned time, how flexible are you to rephrase your plan without being harsh on yourself?

If for some unforeseen reasons, you are unable to meet your success standards, what do you wanna do next?

What's your plan for self care all along this journey?

What else are you missing to consider in your plan? Is there any loophole? Do you need guidance from anyone who is an expert in what you are looking to do?

Sit down in a calm place, place both your hands on your heart, observe your breath, connect to your body and wait to receive answers for each of these questions and also additional guidance that you never realised that you needed.

Note down all this guidance in a sheet of paper. And if you call this as a rulebook, then by all means please follow this rulebook :)

திருப்புமுனை

திருப்புமுனை - இந்த வார்த்தையைக் கண்டவுடன் நம் மனக்கண் முன் விரியும் காட்சி என்ன? 

திரையரங்கில் இருக்கையின் நுனியில் அமர்ந்து கண் இமைக்கவும் மறந்து, நாம் எதிர்பாராத விதமாக காட்சியின் ஓட்டம் செல்வதில் மெய்மறந்து இருப்பதா?

தலைமுடி நன்கு வளர்வதற்கான எண்ணெய் பயன்படுத்தியவர், உடல் எடை மெலிய மிகவும் சிரத்தையான பயிற்சி மேற்கொண்டவர், கடினமான தேர்வுக்கு படித்தவர் Before / After என்று வைத்திருக்கும் புகைப்படங்களா?

மனதிற்கு மிகவும் இனிமையான ஒருவர் நம் வாழ்வில் அடி எடுத்து வைத்த தினம்? அதே நபர் நம்மை block செய்து( மனதளவில் என்றாலும்) தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பால் நம்மை நிறுத்தி வைத்த நாள்?

பல காலம் வாட்டி வதைத்த உடல் உபாதை, மன உளைச்சல் மாயமாய் மறைந்த தருணமா?

"இருக்குற இடம் தெரியாம வாழ்ந்துட்டு போய் றனும்" என்ற கொள்கையை சிரமேற்கொண்டு வாழும் ஒவ்வொரு சராசரி மனிதனுக்கும், கிமு / கிபி என்று கொண்டாடுகின்ற அளவு பிரம்மாண்டமான திருப்புமுனைகள் கனவில் கண்டாலும் சிரிப்புதான் வரும்.

திருப்புமுனை என்றால் இயக்குனர் சங்கர் திரைப்படம் போல பிரம்மாண்டமாகத்தான் இருக்க வேண்டுமா?

நின்று மூச்சு வாங்கக்கூட நேரம் இல்லாமல் Treadmill மேல் ஓடுவது போன்ற ஓர் வாழ்க்கையின் ஏதோ ஒரு பொழுதில், காற்று வாக்கில் ஒருவர் கேட்டு விட்டுச் செல்லும் ஒரே ஓர் கேள்வி - நாம் வாழக்கையை அணுகும் முறையை தலைகீழாய் புரட்டிப் போடுமானால், யாரும் நமக்கு மேடை போட்டு கை தட்டாவிட்டாலும், அது திருப்புமுனை தான்.

இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஓர் நாள், எனக்கும் என் mentor க்கும் இடையில் நடந்த உரையாடல் இது.

Me: "There are times when I do extremely amazing stuff that everyone in the organisation appreciates. And then there are times when I make the most obvious mistakes which even a child would know how to avoid. I'm equally capable of doing extraordinary things and an extremely sloppy job. I'm clueless how to arrive at a realistic level of self valuation".

My mentor: "What do you mean by sloppy job? Can you elaborate about the times when you did what you call as a 'sloppy job'?"

Me: "............... It's when I commit the most obvious mistakes, when my mind was running frantically from one thing to another, unable to focus on anything properly, when I'm so badly exhausted that I don't even realise that I need rest and keep pushing myself to do more...".

My mentor: "And why would you do that?"

Me: "…….….…....…............................."

நம்மால் பதில் கூற இயலாத வித விதமான கேள்விகளால் நம்மை திக்குமுக்காடச் செய்யும் பெருமை mentor களையே சேரும்.

"ஏதோ ஒன்று எனக்கு சரியாக செய்ய இயலவில்லை/ தெரியவில்லை" என்கிற நம்பிக்கையை வாழ்வின் ஆதாரமாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வந்த நிலையில், 

"இதனை சிறப்பாகச் செய்வதற்கு எனக்கு என்ன தேவை?" எனும் கேள்வி எழ, அந்த பதில் ஓய்வு/ தனிமை என எதுவாக இருப்பினும் மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்கும் பக்குவம் எழுகிற அந்த நொடி, நிச்சயம் ஓர் திருப்புமுனை தான் :)

உங்கள் வாழ்வில், வேறு எவருமே அறிந்திராத மிகவும் சாதாரண நொடியாக கடந்து சென்ற அந்த திருப்புமுனை எது?